ΑΛΛΕΡΓΙΕΣ

Αν καμιά φορά σας συνέβη να φταρνιστείτε ενώ καθαρίζετε το σπίτι σας, πιθανότατα θα κατηγορήσατε γι’ αυτό την σκόνη. Όμως ένας αλλεργιολόγος ή ένας γιατρός ειδικός στο ανοσοποιητικό σύστημα θα διαφωνούσε. Έχουν καταλήξει ότι δεν είναι η σκόνη που προκαλεί το φτάρνισμα. Είναι αλήθεια ότι μερικοί άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι απ’ ότι κάποιοι άλλοι στην σκόνη, στις αράχνες της σκόνης και στα σπόρια της μούχλας που πλανώνται στον αέρα, αλλά αυτό σημαίνει ότι τα σώματά τους μάλλον το παρακάνουν στην διαδικασία της αντίδρασης σε αυτούς τους εισβολείς που πλανώνται ελεύθεροι.




Άγχος, σκόνη και ενόχληση


Οι αλλεργίες είναι αφύσικες αντιδράσεις σε φυσικές ουσίες. Προκαλούνται από την υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος στην ισταμίνη, ενός χημικού που απελευθερώνει το σώμα για να αντιμετωπίσει τους μικροβιακούς εισβολείς.


Όμως, στις αλλεργίες οι εισβολείς δεν είναι ιοί ή βακτήρια. Είναι ακίνδυνες ουσίες: γύρη λουλουδιών, σκόνη, σπόρια μούχλας ή ακίνδυνα μικροσκοπικά ζωύφια που λέγονται αράχνες της σκόνης (σκόνη εξ ακάρεων) και ζουν σε χαλιά, σε ρούχα και σε κλινοσκεπάσματα. 
 Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ένας στους τρεις – σχεδόν 20 εκατομμύρια άνθρωποι, οι μισοί εκ των οποίων είναι παιδιά - υποφέρουν από αλλεργίες.


Ο αλλεργικός κατάρρους, μια από τις πιο κοινές αλλεργίες, προκαλείται από τη γύρη.


Στην Βρετανία, γύρω στο 90% των ατόμων που υποφέρουν από αυτή, είναι αλλεργικοί στη γύρη του χόρτου και περίπου το 25% είναι αλλεργικοί στη γύρη σημύδας. Άλλοι πάλι είναι αλλεργικοί σε πράγματα διαφορετικά από τη γύρη (τσιμπήματα από μέλισσα, κατοικίδια ή συγκεκριμένες τροφές ή φάρμακα).


Η καθιερωμένη ιατρική θεραπεία για τις αλλεργίες περιλαμβάνει τη λήψη υποβοηθητικών της πέψης και αντιισταμινικά. Τα υποβοηθητικά της πέψης ανοίγουν επιβεβαρυμένες ρινικές διόδους και έχουν μια ξηραντική ιδιότητα. Τα αντιισταμινικά εμποδίζουν την αποδέσμευση ισταμίνης στο σώμα.


Σε αρκετές περιπτώσεις, οι γιατροί συνιστούν ανοσοθεραπεία, που είναι πιο γνωστή με την μορφή αλλεργικών ενέσεων. Οι ενέσεις περιέχουν μικρές ποσότητες από τις ουσίες (αυτές που προκαλούν τις αλλεργίες) στις οποίες το άτομο είναι ευαίσθητο.


Με τον καιρό, με την έκθεση σε σταθερά αυξανόμενες ποσότητες από τις ουσίες αυτές που προκαλούν τις αλλεργίες, το σώμα απευαισθητοποιείται και σταματά να αντιδρά με αλλεργικά συμπτώματα.


Τα υποβοηθητικά της πέψης, τα αντιισταμινικά και οι ενέσεις αλλεργίας λειτουργούν καλά για κάποιους αλλά αυτές οι προσεγγίσεις θεραπεύουν μόνο τα συμπτώματα των αλλεργιών, όχι την αιτία, η οποία είναι ένα συγκεχυμένο ανοσοποιητικό σύστημα.


Τα υποβοηθητικά της πέψης μπορούν να προκαλέσουν αϋπνία και να αυξήσουν την πίεση. Τα αντιισταμινικά προκαλούν ναυτία. Και τα δύο μπορούν να χάσουν τη δραστικότητά τους μετά από λίγο. Συγκρούονται επίσης με – και σύμφωνα με μερικούς ειδικούς αποδυναμώνουν – το ανοσοποιητικό σύστημα. Οι ενέσεις αλλεργίας δεν λειτουργούν για όλους και συχνά προϋποθέτουν χρόνιες θεραπείες.




Από το βιβλίο «το πράσινο φαρμακείο – βοτανοθεραπείες» του Dr. James A. Duke, εκδ. Ψυχαλου